OZDOBA

        Los nie sprawi, by własna cnota mnie zawiodła.

        Ujrzysz, jak ją utrzymam stale, i przy grobie

        Honor mój zajaśnieje w całej swej ozdobie:

        Poniosę śmierć, niech August w całej swej srogości

        Widzi ją, niechaj zadrży i niech mi zazdrości...

        Ale bądź zdrowa, dłużej spóźniać się nie mogę.

        Oddal z mężnego serca tę niemęską trwogę,

        Pójdę, stanę przed groźnym Augusta obliczem,

        Jeśli umierać trzeba, śmierć dla mnie jest niczem.